Enthousiasme en positiviteit worden de laatste tijd wel eens naar voren geschoven als persoonlijkheidskenmerken van mij. Fijn! Er zijn ook periodes geweest waarin ik meer naar sarcasme en boosheid teruggreep als strategie en mechanisme, zie ik in retrospectie. Toen was dat onder het mom van passie en vuur en tegen de schenen schoppen om verandering in te hand te werken. Vorige week ben ik 35 geworden. Zou dat dan de mildheid zijn waarover oa Nina Mouton spreekt? Mildheid die blijkbaar met de jaren komt? Het vergt in ieder geval een flinke dosis innerlijke rust, zelfkennis en vele momenten van zelfreflectie. Me ergeren en frustreren, me verliezen in verwachtingen, me teleurgesteld voelen in de ander, onbegrip voor iemands keuze, vechten tegen een log systeem, ... geven niet bepaald veel energie en planten ook geen zaadjes tot verandering ook al heb of had ik die illusie soms. Met empathie naar de ander kijken en zien van waar hij komt, en het vervolgens loslaten, blijkt een meer energiebesparende strategie te zijn. Dit lukt beter als je naar je medemens kijkt als intrinsiek ‘goed’. En waar goedheid plaatsmaakt voor ander gedrag of andere keuzes, probeer ik dit hoe langer hoe meer te zien vanuit een mens in nood, in stress, met een (tijdelijk) beperkt vermogen om te kiezen voor die goedheid. Wanneer je een baby zichzelf ziet overstrekken, zie je onvermogen. Wanneer je een driftbui van een kleuter herkent, meestal ook nog. Zie je een tiener die teveel drinkt, kan je het ook nog steken op bad jugement. Maar vanaf wanneer kantelt het? Wanneer is iemand ‘niet goed bezig’ en moet die eens ‘goed op zijn plaats gezet worden’ of ‘aangepakt worden’? Wanneer schrijf je iemand af als ‘een verloren zaak’ (vreselijk hard als je het mij vraagt…zelfs neertypen doet mijn hart wat in elkaar krimpen)? Heeft het te maken met het soort ´gepleegde feiten´ of met hoever hij van het geijkte pad (en wat is dat pad dan juist?) geraakt is? Of zijn we allemaal ontoerekeningsvatbaar in bepaalde situaties of als het leven ons bepaalde zaken toewerpt? Ik probeer telkens weer bewust te kiezen om te kijken vanuit het goede in elke mens. Al kan dat soms heel erg ondergesneeuwd raken en kan de negatieve spiraal downhill ertoe leiden dat de complexiteit aan problemen zo heftig is, dat eruit geraken (in dit leven en deze generatie) een zeer moeilijke opdracht wordt. Dit klinkt misschien naïef en misschien wil ik wel wat naïef zijn hierin. Is het gek om te geloven in het idee dat iedereen die op een of andere manier uit de boot valt (of stapt) in nood is? Om te geloven dat er verklaringen te vinden zijn binnen de onvermogens om te dragen wat het leven of het (familie)systeem deze persoon bezwaart? Moeten we dan alles zomaar tolereren van de ander? Nee. Ken ik alle antwoorden en oplossingen? Nee. Is het verdomd zwaar als je ermee te maken krijgt? Absoluut. Dit is nu gewoon even wat voor mij werkt. Misschien is het een nieuwe copingsstrategie die zich heeft aangediend. En voor nu, is dat ok. Bedankt voor je constructieve feedback zei een collega me overlaatst. Ik ken geen andere soort feedback, was mijn reactie. Practice what you preach ofzo? Al is het natuurlijk ook niet elke dag rainbows and unicorns in mijn leven. Ik ben zo zoekende. Bewust wordend van mijn triggers. Wat ik voel, probeer ik niet meteen weer terug te werpen naar hij die het losmaakt in mezelf. Opkomen voor mijn belangen en behoeften hoeft niet ten koste van of op de kap van de ander. Of toch al veel minder dan voorheen... Ik probeer te voelen wat er zit en het ruimte te geven. Maar amai dat is hard. Er is meer verdriet, meer eenzaamheid, ... en toch, als ik het heb toegelaten, is er daarna weer dat optimisme en die positieve energie die zoveel deugd doet. Nadat ik even goed voor mezelf heb proberen zorgen, ook al vind ik het nog steeds moeilijk te bevatten hoe dat dan net moet. Wat voel ik vaak weerstand en zelfmedelijden op zo’n moment. Dan schreeuwt er een klein kindje in mij: is er nu niemand die ook eens voor mij gaat zorgen? Pijnlijke overtuigingen katapulteren zich in mijn gedachten en doen een traan rollen. Ik raak vast in een vortex van negatieve emoties, die me tegelijk ook doen stilvallen en me pushen om het even toe te laten. Want als bezige bij heb ik nog steeds de neiging om door te gaan, drukdrukdruk te doen en mezelf af te leiden van wat ik voel. Dus nee, niet alles is enkel maar ´happy joy joy´. Wel tracht ik elke dag om bewust te kiezen waar ik ruimte voor maak en aandacht aan schenkt.
0 Comments
Het weer is momenteel nog niet te vergelijken met een jaartje geleden, maar mijn plant die kortgewiekt werd om ruimte te maken voor nieuwe scheutjes ook niet meer.
Wat een jaar... Ik besloot vorig jaar mezelf op het wereldwijde web te zetten inclusief ondernemingsnummer en maakte vervolgens promo in een iets lokalere dan wereldwijde regio voor mezelf als klinisch orthopedagoog. Vanaf nu beschikbaar voor kinderen, jongeren en hun ouders die orthopedagogische en psychologische begeleiding wensen, luidde het. Dankzij professionals die me al kenden uit mijn BuSO-carrière en door gericht te netwerken, stroomden de eerste vragen binnen. Een kind of jongere, een ouderpaar, en ook soms een volledig gezin schuift aan mijn tafel, elk met hun unieke eigenschappen en specifieke behoeften. Soms heb ik het genoegen aan hun tafel te mogen aanschuiven of om me onder te dompelen in hun schoolomgeving. Ik heb geen therapie-opleiding genoten of volg geen bepaalde stroming, wat het soms zoeken maakt qua aanpak en methodiek voor elke specifieke begeleiding. Ondertussen doe ik wel verder ervaring op, zowel privé als professioneel. Gecombineerd met opzoekingswerk en literatuur die me boeit en verderdrijft, en zeker ook een vleugje creativiteit op basis van wat zich spontaan aandient in de omgeving en gesprekken, krijgt elke begeleiding effenaan vorm. Zo speelden we deze week ´de familie cup´. De spelers worden gescoord op basis van individuele talenten en prestaties, alsook op basis van hun gezamenlijke inzet. De spelregels worden samen en adhv de basisprincipes van verbindende communicatie vormgegeven. Via verschillende onderdelen leren ze elkaar kennen in hun hele pallet aan talenten, behoeften en rode knoppen. Coöperatieve opdrachten nodigen gezinnen uit om elkaars krachten in te zetten en leggen dynamieken bloot. Serene gesprekken over elk zijn positie in het gezin zorgt voor reflectie en waar nodig worden zaadjes geplant om het anders te doen. Het is maar een begin, en ze zullen er samen moeten voor gaan en aan werken. Maar elk steentje die ook maar een beetje verschoven is, doet het water anders stromen, toch? Intussen heb ik me gevestigd op drie locaties waar begeleidingen kunnen plaatsvinden (Medisch Centrum De Dreef Laarne, Huis van het Kind Destelbergen, Wijkgezondheidscentrum Gentbrugge) en mocht al tal van fijne mensen ontmoeten. Dankbaar voor de personen die me in vertrouwen genomen hebben en samen de zoektocht zijn aangegaan, zijn we klaar voor een tweede jaar als zelfstandige! Lieve Wolf,
Als klein ventje stelde je me al volgende kritische vragen met je onverklaarbare huiltjes en lijflijke spanning: “Wat wil je van mij? Wat verwacht je van mij? Stop met al die plannetjes in je hoofd. Met alle verwachtingen voor de toekomst. Wees hier, nu, bij mij en laat los wat zou moeten.” Je bent intussen nog altijd dat temperamentvol zoekende kind dat je toen was, in de prikkelende buitenwereld gesmeten en zoekend naar houvast. Met periodes waarin we samen intens kunnen genieten en periodes waarin we in de neerwaartse kolk verdwijnen van spanning en onvermogen. Met het vallen van het blad, het omschakelen naar lange broeken, het winteruur, ... gingen we beiden opnieuw naar onze survivalmodus. Pittig. Er was geen mentale ruimte bij mij om om te gaan met jouw behoeften. Er was geen ruimte bij jou om mijn onvermogen empathisch te plaatsen. Vandaag zet ik opnieuw mijn intenties naar jou. Ontlading met tranen, zuurstof gaan opsnuiven tijdens een loopje, mijn eigen adviezen aan anderen ter harte nemen, ruimte nemen voor mijn eigen therapeutische proces, me helpen reguleren via mijn klankborden, enzomeer, maken dat ik opnieuw met open hart en energie jouw noden kan zien. Jij en ik weer samen op pad. Extra troost opzoeken in onze verbinding en onze gelijkenissen. Bedankt voor je spiegeltje, ook al was die effe nodig tot aan mijn breekpunt. Ruimte voor mezelf doen nemen om jou terug helemaal te kunnen zien en geven wat je nodig hebt, zonder mezelf daarbij te verliezen. Ik probeer alles van jou te laten zijn en alles van jou is welkom. Dat is soms nog niet makkelijk omdat ik nog niet alles van mezelf kan zien of verwelkomen. We komen er wel. Samen onderweg. Een boeiende reis, vol avonturen. Want als de weg bezaaid ligt met rotsblokken is het soms vloeken, en tegelijk daagt het uit naar creativiteit en samenwerking. En laat de behoefte aan uitdaging en aan verbondenheid er nu net twee zijn die we samen delen. Ik hou van je. Mama Op het einde van de zomervakantie leggen vier jongeren hun vertrouwen in mij en verzamelen we voor een activiteit met gelijkgestemden. Voor hen en ook voor mij de eerste keer dat we zoiets doen. Snel leer ik mijn eerste les: voorzie iets om te doen terwijl je wacht op ieders aanwezigheid… Zoniet volgt een onwennige stilte, oeps! Gelukkig kan ik met wat zelfspot en een portie rust en luchtigheid de aanwezigen verder ontdooien. Eens we onze weg vinden richting keukeneiland om onze handen uit de mouwen te steken, krijgen de jongeren de kans om de spanning uit hun lijf te kanaliseren op een deegje. Mooi om zien dat er niet altijd zoveel woorden nodig zijn om aan te voelen wat de ander nodig heeft. Ik zie hulpvaardigheid en begrip voor elkaar. De juiste woorden vinden en je moed samenrapen om ze dan nog eens uit te spreken, blijkt geen noodzaak tonen deze jongeren me. Tijdens het rijzen van het broodjesdeeg leren we elkaar beter kennen. Spontane vragen stellen is niet hun grootste talent dus voor de gelegenheid voorzie ik een vragenspel. Oprecht luisteren blijkt wel een fantastische eigenschap dat deze jongeren gegeven is. Ik vraag af en toe of iedereen nog ok is, gezien ik niet 100% zeker ben of de kopjes toch niet aan het malen zijn en of de spanning niet te groot wordt. Onzekerheid troef, misschien bij mij nog het meest, zo lijkt!
Nadat we onze deegballetjes de nodige extra’s en vorm gegeven hebben, strekken we de beentjes met een wandeling. De rust daalt neer dankzij de bomen, de ezels, de natuur. Ik hoor hier en daar al aanstalten tot onderling gesprek en ook ik kan mijn schouders wat laten zakken. We ronden af met een spelletje terwijl de keuken zich vult met de heerlijke geur van versgebakken chocolade- en suikerbroodjes. Ik check even af hoe het geweest is, hoe de groep zich voelt, hoe ze kijken tegenover een volgende keer. En voorzichtig durf ik besluiten dat het goed geweest is. Achteraf krijg ik positieve berichtjes binnen van ouders en mag ik zeker zijn van de meerwaarde van ons gezamenlijk probeersel. Fijn jullie te leren kennen en op naar een volgende! Dank aan A.B. voor de foto's! UPDATE (7/9/22): VOLZET, je kan je via het formulier op de wachtlijst zetten voor de tweede reeks die zal gepland worden.
Beste (groot)ouder(s), Voor de ouders die aftellen naar 1 september, omdat het toch pittig is om de kinderen thuis te hebben en constant je aandacht te moeten verdelen en alle ballen in de lucht te houden... Voor de ouders die niet aftellen naar 1 september, omdat de rust die vakantie brengt eeuwen mag duren en hopend om de ratrace waar iedereen ergens op tijd moet zijn nog even uit te stellen... Voor de ouders van kinderen die uitkijken naar 1 september om weer geprikkeld te worden door nieuwe kennis en om hun vriendjes weer elke dag te zien... Voor de ouders van kinderen die met het verstrijken van alweer een vakantiedag de krop in hun keel voelen groeien of de stress in hun maag voelen stijgen... Voor alle ouders dus: Op 22 september, als we een beetje bekomen zijn van de overgang, start een vierdelige reeks van inspirerende ouderavonden. Deze is gericht op (groot)ouders van kinderen in de basisschool (kleuter en lager). We gaan aan de slag met de principes uit verbindend en afgestemd opvoeden en mild ouderschap. Naast theoretische kaders, komen ook heel wat praktische tips en handvaten aan bod. Hieronder de flyer met extra informatie. Inschrijven via https://forms.gle/VJodcgNe6p72gHtd6 Deze eerste reeks vindt plaats in Heusden. Er is voor 20 personen plaats, dit om de interactie haalbaar te houden. Bij grote interesse zal bekeken worden om de reeks te herhalen. Veel liefs. Celine Ik vond deze voorpublicatie in De Standaard prachtig en dacht: ‘hier wil ik iets over schrijven!’. Maar misschien moet ik het gewoon voor zich laten spreken. Geen nut om hier ook nog een mening of analyse bij te poneren.
Uit de voorpublicatie van Marian Donner (volledige tekst zie: https://www.standaard.be/cnt/dmf20220720_95257810) Mijn moeder vindt dat ik niet zo koppig moet doen. Ik denk dat ze wil dat ik meer als water word. Laatst vertelde ze over een beroemde kungfumeester die dat lang geleden al zei. Ik zit zelf ook op kungfu en ga het liefst naar school in mijn zwarte ninjapak, tenzij dat in de was zit, dan heb ik ook nog een rood samoeraipak. Vaak sluip ik door de gangen van school om juffen te laten schrikken, en val ik ze van achter aan met een strijdkreet. Bruce Lee heette de kungfumeester en hij zei dat je vormloos moet zijn als water. Dat je je aan moet passen aan je omgeving, dat je dan overal langs en doorheen kunt sijpelen en zo zult overwinnen. Maar ik kan dat niet. Ik kan me inbeelden dat ik een dino ben, of een lavameester, of een monster, ik heb zelfs een keer een hele pauze gespeeld dat ik een plakbandje was, maar water is nog te moeilijk voor mij. Misschien moet je daar een ninjaniveau hoger voor zijn. […] Toen de juf dat zei, over dat ze kon zien welke kinderen het gaan redden en welke niet, voelde ik dat mijn moeder naar me keek. Zelf keek ik naar mijn voeten en stelde me voor dat daar een staart groeide waarmee ik weg kon vliegen. Maar toen opeens legde mijn moeder haar hand op mijn been, alsof ze me hier wilde houden, en dat kwam door wat de juf daarna zei. De juf zei dat ze zich geen zorgen maakt dat ik het niet zal redden op school. Waar de juf bang voor is, zei ze, is dat ik het wél zal redden. Dat ik me aan zal passen en mijn fantasie onderdruk om mee te komen en dat mijn tafeltje dan op een dag geen ufo meer is, maar gewoon een houten plank. Ik besluit graag met een wens. Ik wens dat alle ouders de kracht vinden om hun kind te omarmen zoals het is. Dat ze oplossingen vinden om het samen te beredderen bij pittige uitdagingen. Dat kinderen en hun ouders zich ondersteund mogen voelen. Bovenal wens ik dat onze samenleving alsmaar minder de drang voelt om ‘vormloosheid’ te promoten. Niets zo fijn als vierkantjes, rondjes en parallellepipedums die allemaal een unieke plek mogen innemen op onze aardbol! Om te kunnen groeien, om ruimte te geven voor fris blad, om takken een nieuwe richting te laten kiezen, dien je soms eerst plaats te maken door hevig te snoeien en knotten.
Op een mooie namiddag eind mei, in Beernemse bossen, wandel ik mijmerend en delend over onze levens met mijn vriendinnen. Elk met zijn beslommeringen en heftigheden die gepaard gaan met de dertiger jaren. De grote thema’s passeren de revue: hoe is het gesteld met het settelen, het gezin, de carrière, en niet te vergeten: de zelfontwikkeling? Ik hoor hoe elk van ons ploetert. Zoekend is. Naar geluk. Maar om te beginnen misschien vooral naar wat ademruimte en rust. Ook die middag werd de vraag gesteld: Hoe gaat het met het bijberoep? En wat met je werk op Sint-Gregorius? Lukt de combinatie? Awel… eigenlijk lukt dat niet zo goed. Eigenlijk weet ik dat ik mezelf moet amputeren van Gregorius, zodat er groeiruimte kan komen voor nieuws. Maar hoe doe je dat, een hoofdstuk van meer dan tien jaar afsluiten? Hoe doe je dat, een familie aan collega’s vaarwel zeggen? Een werking vol jongeren en ouders loslaten? Al enkele weken, misschien wel maanden, voel ik dat het afscheid nadert. Zoals wel vaker voelt het lichaam al voor het hoofd mee is, wat er dient te gebeuren. En zonder dat ik het besef, klikt die dag mijn hoofd mee en wordt het besluit definitief. En zo kies ik ervoor om de takken die al een hele eind meegaan, maar wat vermoeidheid tonen, af te zagen. Met lichte paniek en angst of dit niet de doodsteek is voor de plant. Echter, na enkele weekjes komen her en daar al scheutjes fris groen tevoorschijn. Groen, de kleur van hoop, die de angst en onzekerheid beetje per beetje verdringen. Een ideetjes, een samenwerkingskiempje, een sprongetje in mijn hart van opwinding, … zorgen dat het vertrouwen groeit evenredig aan het groen dat ontstaat op de stevige basis van de plant. Er heerst bedrijvigheid in en rondom het nestkastje op ons terras. Een constant gepiep lokt mama en papa de wildernis in op zoek naar menig rups en worm. Beide ouders fladderen uit en staan bij terugkomst in file om hun gevonden buit af te geven aan de hongerige bekjes.
Ik ben onder de indruk van het werk dat mama en papa mees verzetten om de hongerigen te spijzen. En vraag me af: zouden deze mezen het ouderschap ook als uitputtend ervaren in de periode dat je jonge piepjes nog volledig afhankelijk zijn van jouw zorgen? Of zouden mezen gewoon hun instinct volgen en zich verder geen vragen stellen over hun zelfontwikkeling en zelfzorg? Staan ze volledig ten dienste van wat de volgende generatie nodig heeft, tot ze uitvliegen? Zou hun leven makkelijker zijn zonder alle beslommeringen en vertwijfelingen waar ik als moeder, partner, vriendin, collega en zelfstandige mijn slaap voor laat? Ik wil zo graag overal het onderste uit de kan halen, goed zijn in alles, me smijten in al mijn rollen... Ook de samenleving verwacht ergens wel dat ik alle bordjes in de lucht hou. Maar heel soms probeer ik eens te vertragen, de dingen vanop een afstand bekijken, mild naar mezelf te zijn... om vol te houden en daarna weer volle petrol ertegenaan te gaan. Tijdens dit half uurtje vol verwondering kijken naar onze tijdelijke bewoners, ben ik helemaal in het hier en nu, genietend en gefascineerd van wat zich afspeelt in onze prachtige natuur. Intussen dringt de realiteit mijn mijmeringen binnen en probeer ik mijn zoon af te leiden van zijn honger door samen met me op het trapje te komen observeren hoe het jonge gezinsleven van de mezen eraan toe gaat. Want ook aan hem wil ik blijven meegeven dat we af en toe tijd mogen nemen om ons te laten verwonderen en de rush aan ons te laten passeren. Bericht van algemeen nut dat ik graag mee ondersteun :-)
Elk jaar van 16 tot 23 mei laten we ons licht schijnen op 'opvoeden'. Want groot worden, dat gaat niet helemaal vanzelf. Ouders, grootouders en andere opvoeders zorgen er elke dag voor dat kinderen opgroeien in een warme en positieve leefomgeving. Daarom steken we die week samen de groeilamp aan. Om hen in de spotlights te zetten. Omdat ze dat dubbel en dik verdienen. En even belangrijk: om hen te inspireren. Om de plaatsen waar je - zowat letterlijk - je licht kan opsteken als je het even niet meer weet, in de kijker te zetten. Want ook dat is opvoeden: er is geen licht zonder schaduw. En dat is zeer oké. Meer info op: expoo.be/week-van-de-groeilamp-2022 stad.gent/nl/samenleven-welzijn-gezondheid/nieuws-evenementen/week-van-de-groeilamp-2022 www.goedgezind.be/algemeen-gezinsnieuws/uit-de-bond/week-van-de-groeilamp-ouderschap-is-zowel-energiegevend-als-uitputtend/ Met speciale aandacht voor deze webinars via de Gezinsbond: ‘It takes a village to raise a child’, luidt het Afrikaanse gezegde. Voor de Week van de Groeilamp organiseren we twee webinars met Lynn Geerinck. www.goedgezind.be/dossiers/webinars/ Tijdens de paasvakantie besloot ik om de sprong te wagen als orthopedagoog in bijberoep. Dit bracht wat teweeg de afgelopen weekjes. Gelukkig heb ik geen stilzittend gat en houdt mijn hoofd er wel van om in een wervelende flow van inspiratie en ideetjes mee te gaan. De maand voorafgaand aan de beslissing heb ik alle administratie uitgezocht van wat komt er allemaal kijken bij het statuut als zelfstandige. Dat gaat dan over ondernemingsnummer, BTW-plichtig of niet, aansprakelijkheidsverzekering, gemeentebelastingen, ... De aard van het beestje is ook wel zo dat ik graag een goed overzicht heb alvorens ik gerustgesteld ben dat ik niets over het hoofd zie. Enfin, nu dat achter de rug is, begint het leukere deel. Althans voor wie dat leuk vindt, want niet iedereen is graag bezig met zichzelf op de kaart te zetten. Dankzij het formidabele canva.com steek je in een mum van tijd een flyer in elkaar. Een kleine steekproef in mijn dichte omgeving deed me besluiten dat het 'goed genoeg' was om de wereld in te sturen. Nee ik heb geen logo, nee ik heb geen dynamische praktijknaam, je zal het gewoon moeten doen met 'Celine Rijcken - Klinisch orthopedagoog'. In een volgende fase heb ik intensief gebruik gemaakt van google maps om uit te zoeken wie relevante doorverwijzers en partners zijn in de regio om ze allemaal deze 'goed-genoeg'-flyer te bezorgen. Mailtjes vlogen de deur uit! Het gebeurde tal van keren dat in mijn slaap of onderweg naar het werk, tijdens het lezen van een artikel of in het scrollen van social media, er een nieuw slachtoffer van mijn spam in me op kwam. In de hoop mijn binnendringen in de mailbox te verzachten, koos ik ervoor om me ook persoonlijk te gaan voorstellen. Op de fiets doorkruiste ik de landelijke gebieden van fusiegemeente Destelbergen-Heusden en Laarne-Kalken. Heb je ooit geweten hoeveel huisartsen er rond 1 kerktoren wonen? Ik wel, een heleboel! Menig huisarts, kine/logo/psycho-praktijk, bibliotheekafdelingen, ... zag ik passeren. Er waren veel fijne reacties. Afgewisseld met mensen die zich afvragen wat een orthopedagoog dan juist doet en wat het verschil is met een psycholoog (hier kom ik graag nog eens terug in een ander schrijven). Een geslaagde daguitstap die me mentaal en fysiek van zuurstof voorzien heeft! Een platte fietsbatterij maar een volle eigen batterij, ideaal. Ik heb het gevoel dat ik mezelf zo goed als ik kon in de wereld gezet heb. Zaadjes werden gepland, doorverwijzers zijn enthousiast, collega's zien mogelijkheden tot partnerschap. Nu is het wachten op het summum van mijn opdracht. De reden waarvoor ik de sprong genomen heb: kinderen en jongeren en hun gezin ondersteunen en helpen. En in afwachting daarvan: misschien nog eventjes een website bouwen en een blogje schrijven? Awel ja! PS: Ik schrijf hier vanuit mijn hart. Als uitlaatklep. Ook zodat jullie de kans krijgen me te leren kennen. Authenticiteit is voor mij erg belangrijk. Dus de berichtjes hier vloeien eruit zoals ze komen. Ik laat het niet bezinken of lees niet na. Het voelt goed om gewoon te delen wat er in me omgaat. Hopelijk kan het me ook dichter brengen bij jullie. Ik kijk ernaar uit ook om jullie reacties te ontvangen :-) |
Archives
Juni 2023
Categories |