Lieve Wolf,
Als klein ventje stelde je me al volgende kritische vragen met je onverklaarbare huiltjes en lijflijke spanning: “Wat wil je van mij? Wat verwacht je van mij? Stop met al die plannetjes in je hoofd. Met alle verwachtingen voor de toekomst. Wees hier, nu, bij mij en laat los wat zou moeten.” Je bent intussen nog altijd dat temperamentvol zoekende kind dat je toen was, in de prikkelende buitenwereld gesmeten en zoekend naar houvast. Met periodes waarin we samen intens kunnen genieten en periodes waarin we in de neerwaartse kolk verdwijnen van spanning en onvermogen. Met het vallen van het blad, het omschakelen naar lange broeken, het winteruur, ... gingen we beiden opnieuw naar onze survivalmodus. Pittig. Er was geen mentale ruimte bij mij om om te gaan met jouw behoeften. Er was geen ruimte bij jou om mijn onvermogen empathisch te plaatsen. Vandaag zet ik opnieuw mijn intenties naar jou. Ontlading met tranen, zuurstof gaan opsnuiven tijdens een loopje, mijn eigen adviezen aan anderen ter harte nemen, ruimte nemen voor mijn eigen therapeutische proces, me helpen reguleren via mijn klankborden, enzomeer, maken dat ik opnieuw met open hart en energie jouw noden kan zien. Jij en ik weer samen op pad. Extra troost opzoeken in onze verbinding en onze gelijkenissen. Bedankt voor je spiegeltje, ook al was die effe nodig tot aan mijn breekpunt. Ruimte voor mezelf doen nemen om jou terug helemaal te kunnen zien en geven wat je nodig hebt, zonder mezelf daarbij te verliezen. Ik probeer alles van jou te laten zijn en alles van jou is welkom. Dat is soms nog niet makkelijk omdat ik nog niet alles van mezelf kan zien of verwelkomen. We komen er wel. Samen onderweg. Een boeiende reis, vol avonturen. Want als de weg bezaaid ligt met rotsblokken is het soms vloeken, en tegelijk daagt het uit naar creativiteit en samenwerking. En laat de behoefte aan uitdaging en aan verbondenheid er nu net twee zijn die we samen delen. Ik hou van je. Mama
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
Juni 2023
Categories |