Enthousiasme en positiviteit worden de laatste tijd wel eens naar voren geschoven als persoonlijkheidskenmerken van mij. Fijn! Er zijn ook periodes geweest waarin ik meer naar sarcasme en boosheid teruggreep als strategie en mechanisme, zie ik in retrospectie. Toen was dat onder het mom van passie en vuur en tegen de schenen schoppen om verandering in te hand te werken. Vorige week ben ik 35 geworden. Zou dat dan de mildheid zijn waarover oa Nina Mouton spreekt? Mildheid die blijkbaar met de jaren komt? Het vergt in ieder geval een flinke dosis innerlijke rust, zelfkennis en vele momenten van zelfreflectie. Me ergeren en frustreren, me verliezen in verwachtingen, me teleurgesteld voelen in de ander, onbegrip voor iemands keuze, vechten tegen een log systeem, ... geven niet bepaald veel energie en planten ook geen zaadjes tot verandering ook al heb of had ik die illusie soms. Met empathie naar de ander kijken en zien van waar hij komt, en het vervolgens loslaten, blijkt een meer energiebesparende strategie te zijn. Dit lukt beter als je naar je medemens kijkt als intrinsiek ‘goed’. En waar goedheid plaatsmaakt voor ander gedrag of andere keuzes, probeer ik dit hoe langer hoe meer te zien vanuit een mens in nood, in stress, met een (tijdelijk) beperkt vermogen om te kiezen voor die goedheid. Wanneer je een baby zichzelf ziet overstrekken, zie je onvermogen. Wanneer je een driftbui van een kleuter herkent, meestal ook nog. Zie je een tiener die teveel drinkt, kan je het ook nog steken op bad jugement. Maar vanaf wanneer kantelt het? Wanneer is iemand ‘niet goed bezig’ en moet die eens ‘goed op zijn plaats gezet worden’ of ‘aangepakt worden’? Wanneer schrijf je iemand af als ‘een verloren zaak’ (vreselijk hard als je het mij vraagt…zelfs neertypen doet mijn hart wat in elkaar krimpen)? Heeft het te maken met het soort ´gepleegde feiten´ of met hoever hij van het geijkte pad (en wat is dat pad dan juist?) geraakt is? Of zijn we allemaal ontoerekeningsvatbaar in bepaalde situaties of als het leven ons bepaalde zaken toewerpt? Ik probeer telkens weer bewust te kiezen om te kijken vanuit het goede in elke mens. Al kan dat soms heel erg ondergesneeuwd raken en kan de negatieve spiraal downhill ertoe leiden dat de complexiteit aan problemen zo heftig is, dat eruit geraken (in dit leven en deze generatie) een zeer moeilijke opdracht wordt. Dit klinkt misschien naïef en misschien wil ik wel wat naïef zijn hierin. Is het gek om te geloven in het idee dat iedereen die op een of andere manier uit de boot valt (of stapt) in nood is? Om te geloven dat er verklaringen te vinden zijn binnen de onvermogens om te dragen wat het leven of het (familie)systeem deze persoon bezwaart? Moeten we dan alles zomaar tolereren van de ander? Nee. Ken ik alle antwoorden en oplossingen? Nee. Is het verdomd zwaar als je ermee te maken krijgt? Absoluut. Dit is nu gewoon even wat voor mij werkt. Misschien is het een nieuwe copingsstrategie die zich heeft aangediend. En voor nu, is dat ok. Bedankt voor je constructieve feedback zei een collega me overlaatst. Ik ken geen andere soort feedback, was mijn reactie. Practice what you preach ofzo? Al is het natuurlijk ook niet elke dag rainbows and unicorns in mijn leven. Ik ben zo zoekende. Bewust wordend van mijn triggers. Wat ik voel, probeer ik niet meteen weer terug te werpen naar hij die het losmaakt in mezelf. Opkomen voor mijn belangen en behoeften hoeft niet ten koste van of op de kap van de ander. Of toch al veel minder dan voorheen... Ik probeer te voelen wat er zit en het ruimte te geven. Maar amai dat is hard. Er is meer verdriet, meer eenzaamheid, ... en toch, als ik het heb toegelaten, is er daarna weer dat optimisme en die positieve energie die zoveel deugd doet. Nadat ik even goed voor mezelf heb proberen zorgen, ook al vind ik het nog steeds moeilijk te bevatten hoe dat dan net moet. Wat voel ik vaak weerstand en zelfmedelijden op zo’n moment. Dan schreeuwt er een klein kindje in mij: is er nu niemand die ook eens voor mij gaat zorgen? Pijnlijke overtuigingen katapulteren zich in mijn gedachten en doen een traan rollen. Ik raak vast in een vortex van negatieve emoties, die me tegelijk ook doen stilvallen en me pushen om het even toe te laten. Want als bezige bij heb ik nog steeds de neiging om door te gaan, drukdrukdruk te doen en mezelf af te leiden van wat ik voel. Dus nee, niet alles is enkel maar ´happy joy joy´. Wel tracht ik elke dag om bewust te kiezen waar ik ruimte voor maak en aandacht aan schenkt.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
Juni 2023
Categories |