Er heerst bedrijvigheid in en rondom het nestkastje op ons terras. Een constant gepiep lokt mama en papa de wildernis in op zoek naar menig rups en worm. Beide ouders fladderen uit en staan bij terugkomst in file om hun gevonden buit af te geven aan de hongerige bekjes.
Ik ben onder de indruk van het werk dat mama en papa mees verzetten om de hongerigen te spijzen. En vraag me af: zouden deze mezen het ouderschap ook als uitputtend ervaren in de periode dat je jonge piepjes nog volledig afhankelijk zijn van jouw zorgen? Of zouden mezen gewoon hun instinct volgen en zich verder geen vragen stellen over hun zelfontwikkeling en zelfzorg? Staan ze volledig ten dienste van wat de volgende generatie nodig heeft, tot ze uitvliegen? Zou hun leven makkelijker zijn zonder alle beslommeringen en vertwijfelingen waar ik als moeder, partner, vriendin, collega en zelfstandige mijn slaap voor laat? Ik wil zo graag overal het onderste uit de kan halen, goed zijn in alles, me smijten in al mijn rollen... Ook de samenleving verwacht ergens wel dat ik alle bordjes in de lucht hou. Maar heel soms probeer ik eens te vertragen, de dingen vanop een afstand bekijken, mild naar mezelf te zijn... om vol te houden en daarna weer volle petrol ertegenaan te gaan. Tijdens dit half uurtje vol verwondering kijken naar onze tijdelijke bewoners, ben ik helemaal in het hier en nu, genietend en gefascineerd van wat zich afspeelt in onze prachtige natuur. Intussen dringt de realiteit mijn mijmeringen binnen en probeer ik mijn zoon af te leiden van zijn honger door samen met me op het trapje te komen observeren hoe het jonge gezinsleven van de mezen eraan toe gaat. Want ook aan hem wil ik blijven meegeven dat we af en toe tijd mogen nemen om ons te laten verwonderen en de rush aan ons te laten passeren.
1 Comment
Leave a Reply. |
Archives
Juni 2023
Categories |