Ik vond deze voorpublicatie in De Standaard prachtig en dacht: ‘hier wil ik iets over schrijven!’. Maar misschien moet ik het gewoon voor zich laten spreken. Geen nut om hier ook nog een mening of analyse bij te poneren.
Uit de voorpublicatie van Marian Donner (volledige tekst zie: https://www.standaard.be/cnt/dmf20220720_95257810) Mijn moeder vindt dat ik niet zo koppig moet doen. Ik denk dat ze wil dat ik meer als water word. Laatst vertelde ze over een beroemde kungfumeester die dat lang geleden al zei. Ik zit zelf ook op kungfu en ga het liefst naar school in mijn zwarte ninjapak, tenzij dat in de was zit, dan heb ik ook nog een rood samoeraipak. Vaak sluip ik door de gangen van school om juffen te laten schrikken, en val ik ze van achter aan met een strijdkreet. Bruce Lee heette de kungfumeester en hij zei dat je vormloos moet zijn als water. Dat je je aan moet passen aan je omgeving, dat je dan overal langs en doorheen kunt sijpelen en zo zult overwinnen. Maar ik kan dat niet. Ik kan me inbeelden dat ik een dino ben, of een lavameester, of een monster, ik heb zelfs een keer een hele pauze gespeeld dat ik een plakbandje was, maar water is nog te moeilijk voor mij. Misschien moet je daar een ninjaniveau hoger voor zijn. […] Toen de juf dat zei, over dat ze kon zien welke kinderen het gaan redden en welke niet, voelde ik dat mijn moeder naar me keek. Zelf keek ik naar mijn voeten en stelde me voor dat daar een staart groeide waarmee ik weg kon vliegen. Maar toen opeens legde mijn moeder haar hand op mijn been, alsof ze me hier wilde houden, en dat kwam door wat de juf daarna zei. De juf zei dat ze zich geen zorgen maakt dat ik het niet zal redden op school. Waar de juf bang voor is, zei ze, is dat ik het wél zal redden. Dat ik me aan zal passen en mijn fantasie onderdruk om mee te komen en dat mijn tafeltje dan op een dag geen ufo meer is, maar gewoon een houten plank. Ik besluit graag met een wens. Ik wens dat alle ouders de kracht vinden om hun kind te omarmen zoals het is. Dat ze oplossingen vinden om het samen te beredderen bij pittige uitdagingen. Dat kinderen en hun ouders zich ondersteund mogen voelen. Bovenal wens ik dat onze samenleving alsmaar minder de drang voelt om ‘vormloosheid’ te promoten. Niets zo fijn als vierkantjes, rondjes en parallellepipedums die allemaal een unieke plek mogen innemen op onze aardbol!
0 Comments
Om te kunnen groeien, om ruimte te geven voor fris blad, om takken een nieuwe richting te laten kiezen, dien je soms eerst plaats te maken door hevig te snoeien en knotten.
Op een mooie namiddag eind mei, in Beernemse bossen, wandel ik mijmerend en delend over onze levens met mijn vriendinnen. Elk met zijn beslommeringen en heftigheden die gepaard gaan met de dertiger jaren. De grote thema’s passeren de revue: hoe is het gesteld met het settelen, het gezin, de carrière, en niet te vergeten: de zelfontwikkeling? Ik hoor hoe elk van ons ploetert. Zoekend is. Naar geluk. Maar om te beginnen misschien vooral naar wat ademruimte en rust. Ook die middag werd de vraag gesteld: Hoe gaat het met het bijberoep? En wat met je werk op Sint-Gregorius? Lukt de combinatie? Awel… eigenlijk lukt dat niet zo goed. Eigenlijk weet ik dat ik mezelf moet amputeren van Gregorius, zodat er groeiruimte kan komen voor nieuws. Maar hoe doe je dat, een hoofdstuk van meer dan tien jaar afsluiten? Hoe doe je dat, een familie aan collega’s vaarwel zeggen? Een werking vol jongeren en ouders loslaten? Al enkele weken, misschien wel maanden, voel ik dat het afscheid nadert. Zoals wel vaker voelt het lichaam al voor het hoofd mee is, wat er dient te gebeuren. En zonder dat ik het besef, klikt die dag mijn hoofd mee en wordt het besluit definitief. En zo kies ik ervoor om de takken die al een hele eind meegaan, maar wat vermoeidheid tonen, af te zagen. Met lichte paniek en angst of dit niet de doodsteek is voor de plant. Echter, na enkele weekjes komen her en daar al scheutjes fris groen tevoorschijn. Groen, de kleur van hoop, die de angst en onzekerheid beetje per beetje verdringen. Een ideetjes, een samenwerkingskiempje, een sprongetje in mijn hart van opwinding, … zorgen dat het vertrouwen groeit evenredig aan het groen dat ontstaat op de stevige basis van de plant. |
Archives
Juni 2023
Categories |